Αποσυναρμολογώντας την θεωρεία του ιού

Ο “ιός της ιλαράς” ως παράδειγμα

Γιατί πρέπει να αμφισβητούμε την ύπαρξη ιών; Τι είναι οι ιοί και τι δεν είναι;  Πώς αποδεικνύεται επιστημονικά ότι υπάρχουν ιοί;

Συγγραφεύς: Dr. Stefan Lanka

Οι επιστήμονες πρέπει να αμφισβητήσουν τα πάντα και ειδικά ό, τι αγαπούν περισσότερο, δηλαδή τις δικές τους ανακαλύψεις και ιδέες. Αυτός ο βασικός κανόνας της επιστημονικής έρευνας βοηθά στην αποφυγή εσφαλμένων εξελίξεων και αποκαλύπτει αυτές που ήδη υπάρχουν. Επίσης, όλοι πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να αμφισβητούμε το καθεστώς, διαφορετικά θα ζούσαμε σε μια δικτατορία. Επιπλέον, η επιστήμη δεν μπορεί να περιοριστεί σε έναν επιλεγμένο αριθμό ιδρυμάτων και εμπειρογνωμόνων. Η επιστήμη μπορεί και πρέπει να διεξάγεται από οποιονδήποτε έχει τις απαραίτητες γνώσεις και τις κατάλληλες μεθόδους.

Η επιστήμη μπορεί να θεωρηθεί επιστήμη μόνο εάν οι ισχυρισμοί της είναι επαληθεύσιμοι, αναπαραγώγιμοι και εάν επιτρέπουν προβλέψεις. Η επιστήμη χρειάζεται επίσης εξωτερικό έλεγχο, γιατί, όπως θα δούμε, ένα μέρος των ιατρικών επιστημών έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα εδώ και αρκετό καιρό. Όποιος έχει γνώση της βιολογίας και της γένεσης της ζωής, της ανάπτυξης και των λειτουργιών του ιστού, του σώματος και του εγκεφάλου, θα αμφισβητήσει αυτόματα τις υποθέσεις σχετικά με τους ιούς.

Στην πραγματικότητα του σώματος και των μηχανισμών του, δεν υπάρχει χώρος για υποθετικές κακοήθεις διαδικασίες. Όλες οι βιολογικές διαδικασίες, συμ­περι­λαμβανο­μένων εκείνων που μπορούν να καταλήξουν σε υποφέρειν, πόνο και θάνατο, κατ’ αρχήν προορίζονται να είναι χρήσιμες.

Μια διαφορετική προσέγγιση για το φαινόμενο του ιού είναι και δυνατή και απαραίτητη: οιοσδήποτε μη ειδικός με κάποια βασική γνώση διαβάζοντας επιστημονικές εργασίες σχετικά με παθογόνους ιούς μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι τέτοιοι ιοί δεν υπάρχουν και αυτό που περιγράφεται είναι μόνο τυπικά συστατικά και χαρακτηριστικά των κυττάρων. Αυτή η βασική γνώση θα παρασχεθεί σε αυτό το άρθρο.

Η παρούσα γνώμη για έναν ιό βασίζεται στις αρχαίες ιδέες ότι όλες οι ασθένειες προκαλούνται από δηλητήρια («τοξίνες») και ότι οι άνθρωποι θα ανακτήσουν την υγεία τους παράγοντας «αντιτοξίνες» ως «αντίδοτο». Πράγματι, μερικές ασθένειες προκαλούνται από δηλητήρια. Η επόμενη ιδέα, ότι το σώμα μπορεί να αποκαταστήσει την υγεία του παράγοντας ή προσλαμβάνοντας «αντίδοτα», γεννήθηκε όταν παρατηρήθηκε ότι οι άνθρωποι επέζησαν μεγαλύτερων ποσοτήτων δηλητηρίου (όπως το οινόπνευμα) όταν το σώμα τους εκπαιδεύτηκε καταναλώνοντας ολίγον κατ’ ολίγον αυξανόμενες ποσότητες αυτού του δηλητηρίου. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αντίδοτα, αντιθέτως το σώμα παράγει ένζυμα, τα οποία εξουδετερώνουν και εξαλείφουν τα δηλητήρια (οινόπνευμα).

Η αναζήτηση αυτών των παθογόνων δηλητηρίων παραμένει μέχρι σήμερα άκαρπη, ωστόσο, όταν ανακαλύφθηκαν τα βακτηρίδια, θεωρήθηκε ότι αυτά παράγουν τα παθογόνα δηλητήρια. Αυτή η υπόθεση, που ονομάζεται «θεωρία των μικροβίων», έγινε αμέσως αποδεκτή και παραμένει πολύ επιτυχής μέχρι σήμερα. Αυτή η θεωρία είναι τόσο επιτυχημένη, ώστε η πλειοψηφία των ανθρώπων εξακολουθεί να αγνοεί το γεγονός ότι οι λεγόμενες βακτηριδιακές τοξίνες είναι στην πραγματικότητα φυσιολογικά ένζυμα, τα οποία είτε δεν μπορούν να εμφανιστούν στον άνθρωπο ή εάν το κάνουν, ουδέποτε εμφανίζονται σε ποσότητα που να τα καθιστά επικίνδυνα.

Στη συνέχεια, ανακαλύφθηκε ότι, όταν αρχίζουν σιγά σιγά να πεθαίνουν, τα βακτηρίδια δημιουργούν μικροσκοπικές, λανθάνουσες, προφανώς άψυχες μορφές επιβίωσης, τα λεγόμενα σπόρια. Τότε ετέθη η υποψία ότι αυτά τα σπόρια ήταν τοξικά και ότι ήταν τα λεγόμενα παθογόνα δηλητήρια. Αυτό στη συνέχεια αμφισβητήθηκε, καθώς τα σπόρια εξελίσσονται γρήγορα σε βακτηρίδια όταν αποκαθίστανται οι ζωτικοί πόροι τους. Όταν οι επιστήμονες στο εργαστήριο παρατήρησαν ότι τα αδύναμα, έντονα ενδογαμικά, βακτηρίδια εξαφανίζονταν ταχύτατα μετατρεπόμενα σε πολύ μικρότερες δομές από ότι τα σπόρια, αρχικά πίστεψαν ότι τα βακτηρίδια θανατώνονταν από τα υποτιθέμενα παθογόνα δηλητήρια, που ονομάζονται ιοί, και ότι οι ιοί αναπαράγονταν με αυτόν τον τρόπο.

Λόγω της πεποίθησης ότι αυτές, οι αόρατες ακόμη τη στιγμή της ανακάλυψής τους δομές, θανάτωναν τα βακτηρίδια, ονομάστηκαν φάγοι / βακτηριοφάγοι, «φαγάδες βακτηριδίων». Μόνο αργότερα, προσδιορίστηκε ότι απλώς έντονα ενδογαμικά και συνεπώς σχεδόν μη βιώσιμα βακτηρίδια μπορούν να μετατραπούν σε φάγους ή βακτηρίδια που καταστρέφονται τόσο γρήγορα που δεν έχουν τον χρόνο να διαμορφώσουν σπόρια.

Η εισαγωγή της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας οδήγησε στην ανακάλυψη των δομών που προέκυψαν από τον μετασχηματισμό βακτηριδίων όταν αυτοί ξαφνικά πέθαιναν ή όταν ο μεταβολισμός των έντονα ενδογαμικών μικροβίων κατακλυζόταν από διεργασίες πυροδοτούμενες με την προσθήκη «φάγων». Ανακαλύφθηκε επίσης ότι υπάρχουν εκατοντάδες είδη διαφορετικών «φάγων». Η ανακάλυψη των φάγων, οι λεγόμενοι βακτηριδιακοί «ιοί», ενίσχυσε το λάθος.

Μετά την εισαγωγή τεχνικών χημικής εξέτασης στην βιολογία, ανακαλύφθηκε ότι υπάρχουν χιλιάδες τύποι φάγων και ότι οι φάγοι ενός τύπου έχουν πάντα την ίδια δομή. Αποτελούνται από ένα συγκεκριμένο μόριο, φτιαγμένο από πυρηνικό οξύ, το οποίο καλύπτεται σε κέλυφος πρωτεϊνών δεδομένου αριθμού και σύνθεσης. Αργότερα μόνο ανακαλύφθηκε ότι απλώς τα βακτηρίδια που είχαν έντονη ενδογαμία μέσα στον δοκιμαστικό σωλήνα θα μπορούσαν να μετατραπούν τα ίδια σε φάγους, μέσω επαφής με φάγους, αλλά αυτό δεν εφαρμόστηκε ποτέ σε φυσικά βακτηρίδια ή βακτηρίδια που είχαν μόλις απομονωθεί από το φυσικό τους περιβάλλον. Σε αυτή τη διαδικασία, ανακαλύφθηκε ότι αυτοί οι «βακτηριδιακοί ιοί» στην πραγματικότητα χρησιμεύουν για να παρέχουν σε άλλα βακτηρίδια σημαντικά μόρια και πρωτεΐνες, και ότι τα ίδια τα βακτηρίδια προέκυψαν από τέτοιες δομές.

Προτού καταδειχθεί ότι οι «βακτηριδιακοί ιοί» δεν μπορούν να θανατώσουν τα φυσικά βακτηρίδια, αλλά αντίθετα τα βοηθούν να ζήσουν και ότι τα ίδια τα βακτηρίδια προκύπτουν από τέτοιες δομές, αυτοί οι «φάγοι» είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί ως μοντέλα για τους υποτιθέμενους ιούς ανθρώπου και ζώου. Υπετέθη ότι οι ιοί του ανθρώπου και των ζώων που έμοιαζαν με τους «φάγους», δήθεν θανατώνουν κύτταρα και με αυτό τον τρόπο προκαλούν ασθένειες, ενώ παράλληλα παράγουν νέα δηλητήρια ασθένειας και με αυτόν τον τρόπο μεταδίδουν τις ασθένειες. Μέχρι σήμερα, πολλές νέες ή προφανώς νέες ασθένειες έχουν αποδοθεί σε ιούς εάν και όταν η προέλευσή τους είναι άγνωστη ή δεν αναγνωρίζεται. Αυτό το αντανακλαστικό βρήκε μια προφανή επιβεβαίωση στην ανακάλυψη των «βακτηριδιακών ιών».

Σχετικά με την ανίχνευση φάγων

Η ύπαρξη φάγων μπορεί να αποδειχθεί γρήγορα. Πρώτο βήμα: η παρουσία τους επιβεβαιώνεται μέσω ενός αποτελέσματος, δηλαδή του μετασχηματισμού βακτηρίων σε φάγους, και επίσης μέσω ενός ηλεκτρονικού μικρογραφήματος αυτών των φάγων. Τα πειράματα ελέγχου δείχνουν ότι οι φάγοι δεν εμφανίζονται εάν τα βακτήρια δεν αλλάζουν ή εάν τα βακτήρια αρχίζουν να αποσυντίθενται τυχαία λόγω εξωγενούς ξαφνικής εξόντωσης, χωρίς σχηματισμό φάγων.

Δεύτερο στάδιο: το υγρό που περιέχει τους φάγους συμπυκνώνεται και επιτίθεται σε άλλο υγρό, το οποίο έχει υψηλή συγκέντρωση στο κάτω μέρος του δοκιμαστικού σωλήνα και χαμηλή συγκέντρωση στο πάνω μέρος του δοκιμαστικού σωλήνα. Ο δοκιμαστικός σωλήνας με τους φάγους στη συνέχεια περιστρέφεται δυναμικά (φυγοκεντρείται) και όλα τα σωματίδια συγκεντρώνονται ανάλογα με τη μάζα και το βάρος τους στη θέση της δικής τους πυκνότητας. Η πυκνότητα είναι η αναλογία βάρους (μάζα) ανά μονάδα όγκου, εκφραζόμενη σε Kg/l ή g/mg, αντίστοιχα. Γι ‘αυτό το στάδιο συγκέντρωσης και καθαρισμού για σωματίδια με την ίδια πυκνότητα ονομάζεται φυγοκέντρηση διαβάθμισης πυκνότητας.

Το στρώμα όπου συγκεντρώνονται πολλά σωματίδια της ίδιας πυκνότητας γίνεται «θολό», το οποίο ονομάζεται «ζώνη». Αυτό το στάδιο τεκμηριώνεται, και στη συνέχεια τα σωματίδια συμπυκνωμένα, καθαρισμένα και καθιζημένα σε μια “ζώνη” αφαιρούνται με βελόνα σύριγγας. Η εκχυλισμένη συμπυκνωμένη ποσότητα σωματιδίων ονομάζεται προϊόν απομόνωσης. Ένα γρήγορα και απλό ηλεκτρονικό μικρογράφημα θα επιβεβαιώσει την παρουσία φάγων στο προϊόν απομόνωσης, το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί ένδειξη για την καθαρότητα του προϊόντος απομόνωσης, εφόσον το μικρογράφημα δεν εμφανίζει άλλα σωματίδια εκτός από τους φάγους. Η εμφάνιση και η διάμετρος των φάγων θα καθοριστούν επίσης με τη βοήθεια αυτού του μικρογραφήματος. Το πραγματοποιούμενο πείραμα ελέγχου για αυτό το στάδιο συνίσταται στη κατεργασία και φυγοκέντρηση του υγρού από βακτηρίδια που δεν σχηματίζουν φάγους, όπου δεν εμφανίζονται φάγοι στο τέλος της διαδικασίας.

Μετά το βήμα της επιτυχούς απομόνωσης των φάγων, ακολουθεί ο αποφασιστικός βιοχημικός χαρακτηρισμός των φάγων. Ο βιοχημικός χαρακτηρισμός της σύνθεσής τους είναι απαραίτητος για τον προσδιορισμό του συγκεκριμένου τύπου φάγου, καθώς διαφορετικοί τύποι φάγων συχνά φαίνεται να είναι παρόμοιοι. Το προϊόν απομόνωσης που λαμβάνεται μέσω της φυγοκέντρησης διαβάθμισης πυκνότητας διαιρείται τώρα σε δύο μέρη. Ένα μέρος χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του μεγέθους, του τύπου και της σύνθεσης του πυρηνικού οξέος· σε μια ξεχωριστή διαδικασία, το άλλο μέρος χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό της ποσότητας, του μεγέθους και της μορφολογίας των πρωτεϊνών των φάγων. Από τη δεκαετία του 1970, αυτά τα τεστ ήταν απλές τυποποιημένες τεχνικές που μαθαίνονται από κάθε βιολόγο μαθητή στα πρώτα του εξάμηνα.

Αυτές οι δοκιμές αντιπροσωπεύουν τον βιοχημικό χαρακτηρισμό των φάγων. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, αυτά τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν και δημοσιεύονται σε μία μόνο δημοσίευση, καθώς ένας φάγος έχει μια πολύ απλή δομή που είναι πολύ εύκολο να αναλυθεί. Τα πειράματα ελέγχου για αυτές τις δοκιμές χρησιμοποιούν υγρό από βακτηρίδια που δεν σχηματίζουν φάγους και έτσι δεν μπορούν να παρουσιάσουν βιοχημική απόδειξη. Με αυτόν τον τρόπο αποδείχτηκε επιστημονικά η ύπαρξη περίπου δύο χιλιάδων διαφορετικών τύπων φάγων.

Σχετικά με την υποτιθέμενη απόδειξη παθογόνων ιών

Οι «βακτηριοφάγοι», που ορίζονται σωστά ως ατελή μίνι σπόρια και δομικά στοιχεία των βακτηριδίων, έχουν απομονωθεί επιστημονικά, ενώ οι υποτιθέμενοι παθογόνοι ιοί δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ σε ανθρώπους ή ζώα ή στα σωματικά υγρά τους και δεν έχουν απομονωθεί και εν συνεχεία αναλυθεί βιοχημικά. Μέχρι σήμερα, κανένας από τους ερευνητές που εμπλέκονται σε αυτό το είδος εργασίας δεν το έχει συνειδητοποιήσει.

Η φυγοκέντρηση διαβάθμισης πυκνότητας είναι η επιστημονικά απαιτούμενη τυπική τεχνική για την απόδειξη της ύπαρξης ενός ιού.

Παρά το γεγονός ότι αυτή η μέθοδος περιγράφεται σε όλα τα εγχειρίδια μικροβιολογίας ως «τεχνική απομόνωσης ιού», δεν εφαρμόζεται ποτέ σε πειράματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη παθογόνων ιών.

Η χρήση του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου και η βιοχημεία επέστρεψαν πολύ αργά στο φυσιολογικό μετά το 1945 και ουδείς είχε συνειδητοποιήσει ότι ουδείς παθογόνος ιός είχε απομονωθεί ποτέ σε ανθρώπους ή ζώα. Έτσι, από το 1949 οι ερευνητές άρχισαν να εφαρμόζουν την ίδια ιδέα που χρησιμοποιήθηκε για τους (βακτηριδιακούς) φάγους, προκειμένου να αναπαράγουν τους «ιούς» ανθρώπου και ζώου. Ο John Franklin Enders, γεννημένος το 1897 στην οικογένεια πλούσιου επενδυτή, ήταν ενεργός σε διάφορες αδελφότητες αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, τότε εργάστηκε ως κτηματομεσίτης και σπούδασε ξένες γλώσσες για τέσσερα χρόνια προτού στραφεί στην βακτηριδιακή ιολογία, η οποία τον γοήτευσε.

Στη συνέχεια, απλώς μετέφερε τις ιδέες και τις έννοιες που έμαθε σε αυτόν τον τομέα της έρευνας στους υποτιθέμενους παθογόνους ιούς στον άνθρωπο. Με τα μη επιστημονικά του πειράματα και ερμηνείες που δεν επιβεβαίωσε ποτέ μέσω αρνητικών ελέγχων, ο Έντερς έφερε ολόκληρη την «ιική» λοιμώδη ιατρική σε αδιέξοδο. Είναι σημαντικό να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ο Enders, όπως πολλοί ειδικοί για στα λοιμώδη νοσήματα, εργάστηκε για τον στρατό των ΗΠΑ, ο οποίος ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ένα τεράστιο θύμα του φόβου της μόλυνσης. Ήταν κυρίως ο στρατός των ΗΠΑ που διέδωσε την εσφαλμένη πεποίθησή του ότι εκτός από τα χημικά όπλα υπήρχαν και βιολογικά όπλα με τη μορφή βακτηριδίων και ιών.

Το 1949, ο Enders ανακοίνωσε ότι κατάφερε να καλλιεργήσει και να αναπτύξει τον υποτιθέμενο ιό της πολιομυελίτιδας in vitro σε διάφορους ιστούς. Η αμερικανική γνώμη εμπειρογνωμόνων πίστευε τα πάντα αμέσως. Αυτό που έκανε ο Enders ήταν να προσθέσει υγρά από ασθενείς με πολιομυελίτιδα σε καλλιέργειες ιστών που ισχυρίστηκε ότι είχε αποστειρώσει, μετά θεώρησε ότι δήθεν τα κύτταρα πέθαιναν λόγω του ιού, ότι ο ιός αντιγραφόταν με αυτόν τον τρόπο και ότι ένα εμβόλιο θα μπορούσε συλλεχθεί από την αντίστοιχη καλλιέργεια. Εκείνη την εποχή, οι καλοκαιρινές επιδημίες της πολιομυελίτιδας (χαλαρή παράλυση) ήταν πολύ συχνές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και πιστευόταν ότι προκαλούνται από ιούς της πολιομυελίτιδας. Ένα εμβόλιο ήταν για να βοηθήσει στην εξάλειψη του φερόμενου ιού. Μετά την εισαγωγή του εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας, τα συμπτώματα στη συνέχεια επαναδιαγνώστηκαν μεταξύ άλλων, ως σκλήρυνση κατά πλάκας, χαλαρή οξεία παράλυση, άσηπτη μηνιγγίτιδα κ.λπ. και αργότερα ισχυρίστηκαν ότι η πολιομυελίτιδα είχε εξαλειφθεί.

Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων του, ο Enders et al. αποστείρωνε τις καλλιέργειες ιστών για να αποκλειστεί η πιθανότητα των βακτηριδίων να σκοτώνουν τα κύτταρα. Αυτό που δεν έλαβε υπόψη ήταν ότι η αποστείρωση και η μεταχείριση της κυτταρικής καλλιέργειας κατά την προετοιμασία της για την υποτιθέμενη μόλυνση ήταν ακριβώς αυτή που σκότωνε τα κύτταρα. Αντίθετα, ερμήνευσε τα κυτταροπαθητικά αποτελέσματα ως την ύπαρξη και τη δράση των ιών της πολιομυελίτιδας, χωρίς ποτέ να έχει απομονωθεί ένας μόνος ιός και να περιγραφεί η βιοχημεία του. Τα απαραίτητα πειράματα αρνητικού μάρτυρα, τα οποία θα έδειχναν ότι η αποστείρωση και ο χειρισμός των κυττάρων πριν από την «μόλυνση» στον δοκιμαστικό σωλήνα σκότωσε τα κύτταρα, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Ωστόσο, για αυτήν την «παράσταση» ο Enders έλαβε το βραβείο Νόμπελ το 1954.

Το 1954 είναι επίσης το έτος κατά το οποίο ο Enders εφάρμοσε και εισήγαγε την ίδια τεχνική προκειμένου να αναπαράγει τον ιό της ιλαράς. Καθώς είχε απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ για τον υποτιθέμενο ιό της πολιομυελίτιδας την ίδια χρονιά, όλοι οι ερευνητές πίστευαν ότι η τεχνική του ήταν επιστημονικά έγκυρη. Έτσι, μέχρι σήμερα, ολόκληρη η έννοια της ιλαράς βασίστηκε σε αυτήν την τεχνική. Έτσι, τα εμβόλια ιλαράς δεν περιέχουν ιούς, αλλά σωματίδια νεκρού ιστού νεφρού πιθήκου ή καρκινικών κυττάρων ανθρώπου

Μέχρι σήμερα, δεν έχουν γίνει πειράματα αρνητικού ελέγχου όσον αφορά τον λεγόμενο ιό της ιλαράς, κάτι που θα έδειχνε ότι οι εργαστηριακές διαδικασίες οδηγούν στις κυτταροπαθητικές επιδράσεις στα κύτταρα. Επιπλέον, όλες οι αξιώσεις και τα πειράματα που έγιναν από τους Enders et al. και τους επακόλουθους ερευνητές κατέληξαν στο μοναδικό αντικειμενικό συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα παρατηρούσαν και ανέλυαν κυτταρικά σωματίδια που πεθαίνουν και τη δραστηριότητά τους στον δοκιμαστικό σωλήνα, παρερμηνεύοντας αυτά ως σωματίδια και χαρακτηριστικά του υποτιθέμενου ιού της ιλαράς.

Ο ιός της ιλαράς ως παράδειγμα

Οι ακόλουθες εξηγήσεις ισχύουν για όλους τους λεγόμενους (ανθρώπειους ή ζωικούς) «παθογόνους ιούς».

Τα έξι έγγραφα που παρείχε ο Δρ Bardens κατά τη διάρκεια της «δίκης της ιλαράς» ως απόδειξη για την ύπαρξη του ιού της ιλαράς περιγράφουν με διδακτικά ιδανικό τρόπο τα διάφορα βήματα της αλυσίδας των παρερμηνειών μέχρι την πίστη στην ύπαρξη του ιού της ιλαράς .

Σε αυτό το πείραμα, οι Enders et al. μείωσε δραματικά το θρεπτικό διάλυμα και πρόσθεσε αντιβιοτικά που καταστρέφουν τα κύτταρα στην κυτταρική καλλιέργεια πριν από την εισαγωγή του δήθεν μολυσμένου υγρού. Η μετέπειτα θανάτωση των κυττάρων παρερμηνεύθηκε στη συνέχεια ως παρουσία και επίσης απομόνωση του ιού της ιλαράς. Δεν έγιναν πειράματα ελέγχου για να αποκλειστεί η πιθανότητα ότι ήταν η στέρηση θρεπτικών συστατικών καθώς και τα αντιβιοτικά που οδήγησαν στα κυτταροπαθητικά αποτελέσματα. Η τύφλωση του Enders και των συναδέλφων του μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ήθελε πραγματικά να βοηθήσει τους ανθρώπους, ενώ η υστερία του ιού εντεινόταν μετά τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Αυτό μπορεί επίσης να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ο Enders και πολλοί από τους συναδέλφους του δεν είχαν ιδέα από ιατρική και ανταγωνίζονταν τη Σοβιετική Ένωση για την ανάπτυξη του πρώτου εμβολίου κατά της ιλαράς.

Μια τέτοια πίεση για επιτυχία μπορεί επίσης να εξηγήσει γιατί ο Enders και οι συνάδελφοί του αγνόησαν τις δικές τους επιφυλάξεις και προειδοποιήσεις που εκφράστηκαν το 1954, όταν είχαν παρατηρήσει και σημειώσει ότι πολλά κύτταρα πέθαναν επίσης μετά από κανονική μεταχείριση (δηλ. χωρίς να «μολυνθούν»), πράγμα που νόμισαν ότι προκλήθηκε από άγνωστους ιούς και παράγοντες. Όλα αυτά τα γεγονότα και οι προφυλάξεις στη συνέχεια αγνοήθηκαν.

Το δεύτερο έγγραφο που παρουσίασε ο ενάγων στην δίκη της ιλαράς δημοσιεύθηκε το 1954 και, για τους λόγους που παρουσιάστηκαν παραπάνω, οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η τεχνική που εισήγαγε ο Enders δεν ήταν κατάλληλη για την απομόνωση ενός ιού. Αυτή η αντίκρουση το επιχείρημα ΟΧΙ μόνον δεν συζητήθηκε από όλους τους άλλους ερευνητές, αλλά αγνοήθηκε.

Στην τρίτη εργασία [5], οι συγγραφείς φωτογράφισαν τυπικά κυτταρικά σωματίδια μέσα στα κύτταρα και παρερμήνευαν αυτά ως ιό της ιλαράς. Δεν απομόνωσαν κανέναν ιό. Για ανεξήγητους λόγους, δεν κατάφεραν να προσδιορίσουν και να περιγράψουν τη βιοχημική δομή του τι παρουσίαζαν ως ιό σε ξεχωριστό πείραμα. Στη σύντομη περιγραφή των χρησιμοποιούμενων μεθόδων, μπορεί κανείς να διαβάσει ότι οι συγγραφείς δεν εφάρμοσαν την τυπική τεχνική απομόνωσης για ιούς, δηλ. Τη φυγοκέντρηση διαβάθμισης πυκνότητας. Απλώς φυγοκεντρήθηκαν θραύσματα νεκρών κυττάρων στο κάτω μέρος ενός δοκιμαστικού σωλήνα και στη συνέχεια, χωρίς να περιγράψουν τη βιοχημική δομή τους, παρερμήνευσαν εσφαλμένα τα κυτταρικά συντρίμμια ως ιούς. Από τον τρόπο που πραγματοποιήθηκαν τα πειράματα, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι τα κυτταρικά σωματίδια παρερμηνεύθηκαν ως ιοί. Βρίσκουμε την ίδια κατάσταση στην τέταρτη [6] και στην έκτη έκδοση [7] που υπέβαλε ο ενάγων ως απόδειξη της ύπαρξης ιού της ιλαράς.

Η πέμπτη δημοσίευση [8] είναι μια ανασκόπηση που περιγράφει τη διαδικασία συναίνεσης ως προς το ποια μόρια πυρηνικού οξέος από τα νεκρά κύτταρα θα αντιπροσωπεύουν το λεγόμενο γονιδίωμα του ιού της ιλαράς. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεκάδες ομάδες ερευνητών συνεργάζονται με μικρά τμήματα κυτταρο-ειδικών μορίων, μετά από τα οποία – ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο μοντέλο – έβαλαν όλα τα κομμάτια μαζί στο δημοσίευμα. Ωστόσο, αυτό το παζλ φτιαγμένο από τόσα πολλά κομμάτια δεν αποδείχθηκε ποτέ επιστημονικά ως σύνολο και δεν απομονώθηκε ποτέ από έναν ιό, γιατί ο ιός της ιλαράς ουδέποτε έγινε ορατός, ούτε στον άνθρωπο ούτε σε δοκιμαστικό σωλήνα.

Αναφερόμενος σε αυτήν τη δημοσίευση, ο ειδικός του δικαστηρίου δήλωσε ότι αυτή περιέγραψε το χρυσό πρότυπο, δηλαδή ολόκληρο το γονιδίωμα του ιού. Είναι προφανές ότι ο ειδικός δεν διάβασε αυτό το έγγραφο, του οποίου οι συγγραφείς δήλωσαν ότι η ακριβής μοριακή σύνθεση και οι λειτουργίες του γονιδιώματος του ιού της ιλαράς θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω έρευνας, γι ‘αυτό έπρεπε να βασίζονται σε άλλα μοντέλα ιών προκειμένου να συναινέσουν επί της δομής και των λειτουργιών του γονιδιώματος του ιού της ιλαράς.

Το ευκολότερο πράγμα που μπορεί να παρατηρήσει ο καθένας είναι ότι σε όλες αυτές τις δημοσιεύσεις, καθώς και σε όλες τις άλλες δημοσιεύσεις για τον «ιό της ιλαράς» και άλλους παθογόνους ιούς, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ πειράματα ελέγχου. Ουδείς ερευνητής χρησιμοποίησε την τεχνική φυγοκέντρησης διαβάθμισης πυκνότητας· αντ’ αυτής, φυγοκέντρησαν μόνο κυτταρικά συντρίμμια στο κάτω μέρος δοκιμαστικού σωλήνα. Αυτή η τεχνική, που χρησιμοποιείται για τη συλλογή όλων των σωματιδίων από ένα υγρό, ονομάζεται κοκκοποίηση. Από λογική και επιστημονική άποψη, μπορεί να ειπωθεί ότι σε όλες τις δημοσιεύσεις για τους λεγόμενους «παθογόνους ιούς», οι ερευνητές επέδειξαν στην πραγματικότητα μόνο σωματίδια και χαρακτηριστικά κυττάρων.

Πηγές:

• Siehe Ausführungen zu Virchows Leben und Wirkung in Wissenschafft Plus Nr. 5/2015 und Nr. 6/2015.
• Anticontagionism between 1821 and 1867. Aufsatz von Erwin H. Ackerknecht in der Zeitschrift Bulletin of the History of Medicine, Volume XXII, The Johns Hopkins Press, 1948.
• Das Robert Koch-Insitut im Nationalsozialismus. Buch von Annette Hinz-Wessels, 192 Seiten, 2008. Kulturverlag Kadmos Berlin.
• Bech V, Magnus Pv. Studies on measles virus in monkey kidney tissue cultures. Acta Pathol Microbiol Scand. 1959; 42 (1): 75–85.
• Nakai M, Imagawa DT. Electron microscopy of measels virus replication. J. Virol. 1969 Feb; 3v (2): 187–97.
• Lund GA, Tyrell, DL, Bradley RD, Scraba DG. The molecular length of measles virus RNA and the structural organization of measles nucleocapsids. J. Gen. Virol. 1984 Sep;65 (Pt 9): 1535–42.
• Daikoku E, Morita C, Kohno T, Sano K. Analysis of Morphology and Infectivity of Measles Virus Particles. Bulletin of the Osaka Medical College. 2007; 53 (2): 107–14.
• Horikami SM, Moyer SA. Structure, Transcription, and Replication of Measles Virus. Curr Top Microbiol Immunol. 1995; 191: 35–50.
• Siehe WissenschafftPlus Nr. 1/2014.
• Zur Geschichte der frühen Virusforschung. Übersichtsarbeit von Prof. Karlheinz Lüdtke. Reprint 125 des MAX-PLANCK-INSTITUT FÜR WIS-SENSCHAFTSGESCHICHTE, 89 Seiten, 1999.
• Erbgut in Auflösung. Die ZEIT vom 16.6.2008. Siehe zu diesem Thema die Beiträge in Wissen-schafftPlus seit 2003.
• http://www.theperthgroup.com

πηγή :